Μεταξύ 1 και 3 Μαρτίου 2019 το Ημερήσιο ΕΠΑΛ Θήρας έλαβε μέρος σε μια διοργάνωση πρωτόγνωρη για τα δεδομένα του σχολείου και του νησιού. Αντιπροσωπεία μαθητών συμμετείχαν για πρώτη φορά στο διεθνές μαθητικό συνέδριο "Μοντέλο Ηνωμένων Εθνών" (Model United Nations, MUN) που διοργανώνουν τα Εκπαιδευτήρια ΠΛΑΤΩΝ στην Αθήνα.
Το εν λόγω διεθνές συνέδριο, που τελεί υπό την έγκριση του Υπουργείου Παιδείας, είναι ένα μαθητικό συνέδριο προσομοίωσης των εργασιών του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ). Κατά την διάρκεια του συνεδρίου, οι μαθητές αναλαμβάνουν τον ρόλο του πρεσβευτή μιας χώρας και στο πλαίσιο ειδικών επιτροπών ευαισθητοποιούνται σε διεθνή προβλήματα, προτείνουν λύσεις, διαπραγματεύονται, με μέτρο πάντα τον σεβασμό του συνομιλητή τους. Ταυτόχρονα, οι μαθητές εξασκούνται στην αγγλική γλώσσα, καθώς όλες οι συζητήσεις (και τα κείμενα που καταρτίζονται – Policy Statements και Resolutions) γίνονται αποκλειστικά στην αγγλική γλώσσα και κατά το πρότυπο των Ηνωμένων Εθνών.
Το Ημερήσιο ΕΠΑΛ Θήρας εκπροσώπησε τη Σλοβακία, στέλνοντας τέσσερις αντιπροσώπους.
Ο Ανέστης Αγκάι συμμετείχε στην Επιτροπή Αφοπλισμού και Διεθνούς Ασφαλείας, η Μαρία Γαβαλά στην Επιτροπή Νομικών Θεμάτων, η Μαγδαληνή Μποζίκη στην Επιτροπή Κοινωνικών, Ανθρωπιστικών και Πολιτιστικών Θεμάτων και η Νικολέιντα Σκιάου στην Επιτροπή Περιβάλλοντος. Επιπροσθέτως, η Μαγδαληνή κλήθηκε να παρουσιαστεί ως μάρτυρας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Οι μαθητές συνοδεύονταν από τους «συμβούλους» - καθηγητές Διαμαντή Κρυωνίδη και Γεώργιο Νιάρχο.
Συμπαραστάτες και συνοδοιπόροι στο συνέδριο και γενικότερα στο μαγικό αυτό ταξίδι ήταν μαθητές της Γ’ τάξης του Γυμνασίου Μεσσαριάς που εκπροσώπησαν τη Λιθουανία σε αντίστοιχες επιτροπές.
Ήταν κατά το στάδιο της προετοιμασίας της συμμετοχής μας στο συνέδριο, όταν, στις συζητήσεις που είχαμε για το συνέδριο με τις εξαίρετες συναδέλφους και φίλες Βλάχου Παρασκευή και Ιουλίτα Καραμολέγκου, διαπιστώσαμε ότι θα μπορούσαμε να οργανώσουμε αυτήν την εκδρομή μαζί! Όπερ και εγένετο. Δεν είναι να μας μπει ιδέα. Σύντομα ετοιμάστηκε και η Μεσσαριά και παρουσίασε τη δική της Dream Team. Η αντιπροσωπεία του Γυμνασίου αποτελούνταν από την Αφροδίτη Καραμήτρου, τον Άγγελο Κρεμμύδα, την Άννα Μαρία Μουρατίδου, την Αντιγόνα Ούκα, την Παναγιώτα Παναγιώτου και τον Μιχαήλ Τσαχάκη, που συνοδεύονταν από τις καθηγήτριές τους Βλάχου Παρασκευή και Καραμολέγκου Ιουλίτα.
Παρότι τα παιδιά των δύο σχολείων δεν γνωρίζονταν και εκπροσωπούσαν διαφορετικές χώρες, τόσο κατά την μακρά περίοδο της προετοιμασίας τους, όσο και κατά την παρουσία τους στο συνέδριο λειτούργησαν με εντυπωσιακή ωριμότητα, αρμονία και ομοιογένεια, σαν μια ομάδα και οικογένεια, βοηθώντας και ενθαρρύνοντας το ένα το άλλο μέσα στις πρωτόγνωρες, πολύωρες και επίπονες διεργασίες των επιτροπών τους. Ως καθηγητές τους πραγματικά καμαρώσαμε τη στάση τους και ήταν στιγμές που μας έδιναν την εντύπωση ότι τα ίδια σαν μια γροθιά ένοιωθαν ότι εκπροσωπούσαν το πανέμορφο νησί μας!
Σ.Σ. Για όσους αναγνώστες αναζητούν μιας δημοσιογραφική κάλυψη της συγκεκριμένης μαθητικής εκδρομής, η ανάγνωση έλαβε τέλος! Όσοι αγαπούν τα όνειρα μπορούν να συνεχίσουν άφοβα, αρκεί να μη ζηλεύουν!
Για να δούμε, λοιπόν, πώς ξεκίνησε αυτό το όμορφο ταξίδι….
Στα τέλη του 2018 αποφασίσαμε να κάνουμε το μεγάλο βήμα και να δηλώσουμε το ΕΠΑΛ στη λίστα των σχολείων που θα συμμετείχαν στο επερχόμενο συνέδριο Model United Nations των Εκπαιδευτηρίων «Πλάτων» (PS-MUN 2019). Μεγάλο βήμα, διότι τα επαλιωτάκια μας θα χρειάζονταν να συμμετάσχουν σε μια πολύ έντονη και ανταγωνιστική διαδικασία με σχολεία από άλλες χώρες, καθώς και από τη χώρα μας, όπου τέτοια μαθητικά συνέδρια αποτελούν σταθερό θεσμό για πολλά ιδιωτικά και ορισμένα δημόσια, κυρίως πρότυπα και πειραματικά, σχολεία, με αποτέλεσμα αυτά να έχουν πολυετή εμπειρία και συμμετοχή. Αν μη τι άλλο, η συμμετοχή του Ημερησίου ΕΠΑΛ Θήρας προκάλεσε έκπληξη τόσο στους μαθητές, όσο και σε συναδέλφους καθηγητές που αρχικά νόμιζαν ότι προερχόμασταν από κάποιο ιδιωτικό σχολείο της Σαντορίνης. Το ίδιο ίσχυε και για τα γυμνασιάκια μας, διότι πρόκειται για ένα πολύ απαιτητικό συνέδριο και δεν συνηθίζεται να συμμετέχουν παιδιά μικρότερης ηλικίας. Η αλήθεια είναι ότι, όταν τα παιδάκια μας βρέθηκαν «στο πεδίο της μάχης», διασκέδασαν ιδιαίτερα με αυτήν την «παρεξήγηση»…
Πριν φτάσουμε εκεί όμως είχαμε αρκετό δρόμο να διαβούμε. Μόλις εγκρίθηκε και επισημοποιήθηκε η συμμετοχή μας στο συνέδριο, έπρεπε να προετοιμαστούμε για την παρουσία μας εκεί, μελετώντας το πρωτόκολλο των Ηνωμένων Εθνών και σε δεύτερη φάση τη θεματολογία του συνεδρίου. Ποιο πρωτόκολλο; Α χα! Το MUN δεν είναι απλά ένα μαθητικό συνέδριο. Πρόκειται πραγματικά για μια προσομοίωση των εργασιών των Ηνωμένων Εθνών. Έτσι, λοιπόν, μάθαμε πότε μπορούμε να μιλάμε στις επιτροπές και πότε όχι, πώς να ζητάμε το λόγο και με ποιες πολύ συγκεκριμένες εκφράσεις να ζητάμε το λόγο και άλλες πολλές διατάξεις που ορίζουν το κανονιστικό πλαίσιο συμπεριφοράς και λειτουργίας των αντιπροσώπων και των επιτροπών. Ναι, πράγματι, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι, ειδικά, για μας τα επαλιωτάκια (γιατί τα γυμνασιάκια μας… ε… είναι λίγο πιο μικρούλια και ήρεμα) όλο αυτό ήταν ένα πολιτιστικό σοκ (άκου να μας λένε ότι δεν μπορούμε να μιλάμε στη τάξη όποτε θέλουμε!!!). Αλλά, και το μάθαμε και το εφαρμόσαμε και είμαστε και τα πρώτα μαγκάκια!!! Α... και τα μαθαίνουμε τώρα και στις/στους συμμαθήτριες/συμμαθητές μας στη τάξη! «Έλα delegates! Order in the room!!!»
Αφού λοιπόν εμπεδώσαμε τα (αρκετά) διαδικαστικά, ήλθε η ώρα να μπούμε στα βαθειά. Η κάθε επιτροπή είχε μια συγκεκριμένα ατζέντα τριών ή τεσσάρων θεμάτων, που είναι πραγματικά τρέχοντα ζητήματα που απασχολούν τη διεθνή κοινότητα. Για παράδειγμα, η Επιτροπή Νομικών Θεμάτων είχε να μελετήσει, μεταξύ άλλων, τη λήψη δέσμης νομικών μέτρων για την καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας και την πρόληψη και καταπολέμηση παραβατικών συμπεριφορών από πλευράς των κυανοκράνων, η Επιτροπή Περιβάλλοντος διάφορα οικολογικά ζητήματα όπως την προώθηση της Πράσινης Ενέργειας και τη διαχείριση των τοξικών αποβλήτων που παράγονται από μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, η Επιτροπή Αφοπλισμού τη διεξαγωγή "proxy wars" στην Αφρική και τη χρηματοδότηση ενόπλων ομάδων, ενώ η Επιτροπή Κοινωνικών, Ανθρωπιστικών και Πολιτιστικών Θεμάτων επιδόθηκε στη μελέτη ζητημάτων, όπως η προστασία προσφύγων από το trafficking και η μεγαλύτερη συμμετοχή των γυναικών σε όργανα λήψης αποφάσεων. Τα γυμνασιάκια μας, μιας και ήταν πιο πολλά, είχαν συμμετοχή και σε μία επιπλέον επιτροπή, στην Ειδική Επιτροπή Πολιτικών Θεμάτων και Αποικισμού με θέματα, όπως οι μεγάλες λίμνες στην Αφρική ή οι δύο Κίνες ("Two Chinas issue"). Πώς; Σας φαίνονται κινέζικα; Έτσι είπαν και τα παιδάκια μας… στην αρχή… για ρωτήστε τα τώρα που θα τα συναντάτε για καφέ με θέα την καλδέρα να αγναντεύουν την απεραντοσύνη του ορίζοντα!
Στην φάση της προετοιμασίας, τα παιδάκια μας, λοιπόν, μαζί με τους δασκάλους τους προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν κάθε ώρα που θα μπορούσαν να ξεκλέψουν για να προετοιμαστούν. Αρχικά μαζευόμασταν όλοι σε μια ελεύθερη αίθουσα στα διαλείμματα-κενά των εκπαιδευτικών. Επειδή αυτός ο χρόνος δεν μας έφθανε αρχίσαμε να βρισκόμαστε σε διάφορες καφετέριες κάποια απογεύματα αγκαλιά με τις σημειώσεις μας και τους φορητούς υπολογιστές, αργότερα προσθέσαμε όλα τα σαββατοκύριακα, και φθάνοντας στην τελική ευθεία του συνεδρίου, μαζευόμασταν κάθε απόγευμα στο σχολείο για να διαβάσουμε όλοι μαζί παρέα. Πότε όλοι μαζί, πότε σε γκρουπάκια, όποτε γενικά μπορούσε ο καθένας ανάμεσα από φροντιστήρια, δραστηριότητες και δουλειές. Πόσες ώρες φάγαμε παρέα και αποχωριζόμασταν πτώματα, αλλά πόσο όμορφα περνούσαμε και πόσο δεθήκαμε! Όλοι! Και τα παιδιά μεταξύ τους και εμείς με τα παιδιά. Εντάξει και εμείς μεταξύ μας, αν και εμείς οι εκπαιδευτικοί για να ξεκινήσουμε όλη αυτή την ιστορία θρέφαμε βαθειά εκτίμηση, σεβασμό και αγάπη ο ένας για τον άλλο, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε σαν ομάδα για τη βελτίωση των παιδιών. Οπότε, θα πείτε, για σας τους εκπαιδευτικούς τίποτα δεν έγινε; Αμ δε… Αντιθέτως, αυτή η συνεχής τριβή απογείωσε τη σχέση μας σε επίπεδο πλάκας! Πόσο όμορφο τελικά είναι να καταφέρνεις να δουλεύεις για να ζεις και όχι να ζεις για να δουλεύεις…
Στο θέμα μας πάλι. Σε όλες αυτές τις συναντήσεις, έπρεπε να μελετήσουμε καλά τα θέματα της κάθε επιτροπής, να δούμε τι σημαίνουν και γιατί απασχολούν σήμερα τη διεθνή κοινότητα. Και για εμάς τους συμβούλους καθηγητές το βάρος έπεφτε βαρύ καθώς έπρεπε να είμαστε σε θέση να απαντούμε σε κάθε απορία των παιδιών μας, είτε αυτή αφορούσε στην απαιτητική θεματολογία, είτε στην επιχειρηματολογία, είτε στην γλωσσική κατανόηση των αγγλικών κειμένων. Εδώ να σημειώσουμε πως ο συνδυασμός των ειδικοτήτων των καθηγητών συνέβαλε τα μέγιστα στο να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της αποστολής μας, καθώς τα πτυχία της αγγλικής φιλολογίας, της νομικής, της φυσικής και της θεολογίας-ιστορίας συνεργάστηκαν άψογα, προσφέροντας ο καθένας το δικό του οπλοστάσιο γνώσεων και εμπειριών.
Αφού είδαμε το γενικό πλαίσιο, εξετάσαμε με προσοχή τις θέσεις των χωρών μας πάνω στα συγκεκριμένα ζητήματα. Κάθε δήλωση της κυβέρνησης και κάθε παρέμβαση των πρεσβευτών της στους διεθνούς οργανισμούς μας ήταν απαραίτητα. Μερικές φορές αναγκαστήκαμε να ψάχνουμε ψύλους στα άχυρα. Με βάση τα στοιχεία που βρήκαμε, ο κάθε μαθητής, για το κάθε θέμα της επιτροπής του, έπρεπε να ετοιμάσει - στα αγγλικά εννοείται, μην τα ξαναλέμε αυτά - ένα κείμενο πολιτικής (Policy statement), με τις θέσεις των χωρών που εκπροσωπούσαμε πάνω στα εκάστοτε ζητήματα και ένα κείμενο πρότασης (Resolution) με τις επιδιώξεις των χωρών μας πάνω σε αυτά τα ζητήματα και συγκεκριμένες προτάσεις για την επίτευξη αυτών των στόχων. Με βάση αυτά τα κείμενα, τα παιδιά μας θα έμπαιναν στις επιτροπές, θα συμμετείχαν στις διαβουλεύσεις και θα αναζητούσαν συμμάχους. Στις παραμονές του συνεδρίου νοιώθαμε ότι χρειαζόμασταν και άλλο χρόνο, ότι δεν είχαμε προετοιμαστεί αρκετά σε κάποια ζητήματα και ίσως όντως να ισχύει αυτό, αλλά πάντα έτσι δε νοιώθει κανείς μπροστά σε μια άγνωστη πρόκληση; Εκεί οπλιστήκαμε όλοι με το ένστικτο και την αύρα των ηφαιστείων μας και πήραμε το αεροπλάνο για Αθήνα.
Την πρώτη μέρα μας στην Αθήνα και παραμονή του συνεδρίου, στις 28 Φεβρουαρίου, αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο μας, κοντά στην πλατεία Μαβίλη – κεντρικά, δεν έχουμε παράπονο – κάναμε τις πρώτες βόλτες προσαρμογής και χαλάρωσης. Ξεκινήσαμε από μια ευχάριστη βόλτα στο Κέντρο της Αθήνας, που κατέληξε σε διάσημα ταχυφαγεία επί του δρόμου (αυτά που στα χωριά μας αποκαλούσαμε street food), στην οδό Κολοκοτρώνη για «παραδοσιακό» μπεργκεράκι, το οποίο τιμήθηκε δεόντως φυσικά.
Αφού γέμισαν οι μπαταρίες μας, κατευθυνθήκαμε προς το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρου Νιάρχου, όπου βολτάραμε και αράξαμε στους καταπληκτικούς χώρους της Εθνικής Βιβλιοθήκης.
Και μετά κινηθήκαμε προς το Μουσείο Παραισθήσεων που μας ξετρέλανε όλους με την πρωτοτυπία του.
Η χαρά μας διάχυτη και αυτό βγαίνει φυσικά στις (λίγες για εσάς!) φωτογραφίες που βλέπετε και που μας τραβούσε συνεχώς ο επίσημος αγαπημένος (και) φωτογράφος του ΕΠΑΛ, κ. Κρυωνίδης που δίνει σάρκα και οστά στις αναμνήσεις του σχολείου μας. Μαζευτήκαμε νωρίς το βραδάκι στο ξενοδοχείο μας, το οποίο διέθετε ένα υπέροχο νεανικό σαλονάκι με πολύχρωμα τραπεζάκια και καναπεδάκια, τραπέζι για μπιλιάρδο, βιβλία, κόμικ, επιτραπέζια παιχνίδια, και το κυριώτερο, καλή παρέα, ένα σχολείο από Τουρκία και ένα από Παλαιστίνη που επίσης συμμετείχαν στο ίδιο συνέδριο. Το πρώτο βράδυ ήμασταν όλοι κουρασμένοι, λίγο ντροπαλοί, αλλά ανταλλάξαμε μερικές ματιές και νεύματα – υποσχέσεις για το μέλλον… αλλά θα επανέλθουμε σε αυτό αργότερα.
Η επόμενη μέρα μας βρήκε όλους σε τρελά κέφια! Υπέροχο πρωϊνό στο ξενοδοχείο με το τρομερό vintage (ο συντάκτης είναι λίγο ψώνιο, τι να τον κάνουμε, του χρόνου θα τον εξορίσουμε στη Θηρασιά) ψυγείο που το άνοιγες και είχε τα πάντα. Και τα παιδάκια μας; Κουκλάκια!! Ένα ένα έκαναν την εμφάνισή τους με τα κουστουμάκια και τα ταγεράκια τους και παλεύαμε να τα αναγνωρίσουμε. Διότι είπαμε το συνέδριο ακολουθεί το πρωτόκολλο των Ηνωμένων Εθνών και στο πλαίσιο αυτό οι συμμετέχοντες ήταν υποχρεωμένοι να ακολουθούν συγκεκριμένο ενδυματολογικό κώδικα.
Στα θετικά του να είσαι εκπαιδευτικός να προσθέσουμε ότι οι συνοδοί δεν ήταν υποχρεωμένοι να ακολουθούν τον ενδυματολογικό κώδικα!! (αγαπημένο μου τζην δεν σε αποχωρίστηκα ούτε εδώ!).
Στο λεωφορείο επικρατούσε πανηγύρι με τα κορίτσια μας να επιδίδονται σε χορογραφίες και να τραγουδούν στα παιδιά από την Τουρκία και την Παλαιστίνη τον εθνικό ύμνο του ΕΠΑΛ (τα Ξημερώματα του Αργυρού δηλαδή…). Γέλια, ανέκδοτα, οι ομαδικές φωτογραφίες του κ. Κρυωνίδη έξω από την είσοδο των εκπαιδευτηρίων και κάπου εκεί είχαμε κάτι τρέμουλα και δεν ήταν από το κρύο. “All delegates to their Committees”!! και τα παιδάκια μας διστακτικά έψαχναν να βρουν το δρόμο για τις αίθουσες των επιτροπών τους.
Κατά την πρώτη μέρα του συνεδρίου, η κάθε αντιπροσωπεία ψάχνει χώρες με παρόμοιες θέσεις πάνω στα συζητούμενα ζητήματα, ώστε να σχηματιστούν οι βασικές συμμαχίες που θα προωθήσουν τις πολιτικές τους στην ολομέλεια. Όπως γίνεται στον πραγματικό κόσμο δηλαδή. Ξεκινήσαμε με μικρή σιγή ασυρμάτου – είχαμε δημιουργήσει μια «ομαδική» συνομιλία στα κοινωνικά δίκτυα ώστε να επικοινωνούμε όλοι μεταξύ μας για ό,τι χρειαζόταν – και μετά για δέκα λεπτά ακολούθησε ένας καταιγισμός μηνυμάτων πανικού! Τα παιδάκια μιας πήραν το βάπτισμα του πυρός εν μέσω μπαρουτοκαπνισμένων σχολείων και ένοιωθαν να χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Μας κράτησε αισιόδοξους πάντως ότι στα μηνύματα απόγνωσης που λάβαμε δεν υπήρχε κανένα «θέλω τη μαμά μου», οπότε αρχίσαμε και οι τέσσερις να κάνουμε κυκλικά τις βόλτες μας από τις επιτροπές. Να επισημάνουμε εδώ ότι οι σύμβουλοι-καθηγητές μπορούν να παρακολουθούν τις εργασίες των επιτροπών και να ανταλλάσσουν κάποια γραπτά μηνύματα συμβουλευτικής φύσης με τους μαθητές τους. Παρά τον αρχικό πανικό, τα παιδάκια μας άρχισαν να στέκονται σταδιακά στα πόδια τους και να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες. Άρχισαν να γνωρίζονται με τις άλλες αντιπροσωπείες, να δοκιμάζουν τις γνώσεις και τα επιχειρήματά τους, αλλά και την προσωπικότητά τους. Πολύ σημαντικό ήταν το γεγονός ότι σε κάθε επιτροπή ήταν ένα γυμνασιάκι και ένα επαλιωτάκι, τα οποία μας εντυπωσίασαν με τον τρόπο που το ένα ενθάρρυνε και τραβούσε το άλλο. Η πρώτη μέρα μας έδωσε να καταλάβουμε με τι είχαμε να κάνουμε, αλλά και ποιες αδυναμίες είχαμε και πώς μπορούσαμε να ανταπεξέλθουμε. Στέφθηκε όμως από επιτυχία γιατί κάποια από τα παιδιά μας έκαναν το πρώτο βήμα και σιγά σιγά το καθένα έκανε τις δικές του υπερβάσεις.
Αναμενόμενο ήταν, γυρίζοντας στο ξενοδοχείο μας, να φάμε το βραδινό μας με όρεξη. Η βραδιά όμως, μας επεφύλασσε και μια ιδιαίτερη επίσκεψη – έκπληξη. Η κυρία Καραμολέγκου, η Φυσικός της παρέας, είχε κανονίσει να κάνουμε μια νυχτερινή επίσκεψη στην Πανεπιστημιούπολη και συγκεκριμένα στο τμήμα Φυσικής, όπου μας περίμενε μια εξαιρετική ξενάγηση στο χώρο του αστεροσκοπείου της σχολής. Η βόλτα στα άστρα με το τηλεσκόπιο ήταν η ομορφότερη κατακλείδα μιας πολύ έντονης ημέρας και μας έβαλε για ύπνο ευτυχισμένους. Καλά όχι και όλους…. Η κυρία Βλάχου πέρασε κάποια βράδια δουλεύοντας λίγο (για λίγες ώρες δηλαδή, να πάει λίγο τρεις το πρωί) τα κείμενα της επόμενης μέρας, ώστε τα παιδιά να είναι ακόμα πιο καλά προετοιμασμένα για τις προκλήσεις της επόμενης ημέρας.
Παρά το σχετικό «πολιτισμικό σοκ» της πρώτης μέρας του συνεδρίου, το ξύπνημα της δεύτερης μας βρήκε και πάλι σε τρελά κέφια εντός και εκτός λεωφορείου. Σήμερα οι επιτροπές ήταν πιο ήρεμες και πιο δημιουργικές. Πλέον υπήρχαν οι συμμαχίες, είχαν κατατεθεί οι προτάσεις της κάθε πλευράς και επιτέλους άνοιγε η συζήτηση για τη διαμόρφωση των τελικών κειμένων αποφάσεων που θα ετίθεντο προς ψήφιση στην ολομέλεια. Εκεί τα παιδάκια μας, άλλα πιο θαρρετά, άλλα πιο διστακτικά - αλλά σημασία έχει πως όλα «πέρασαν τον δικό τους Ρουβίκωνα» - άρχισαν να μετέχουν ενεργά στις διεργασίες, υποστηρίζοντας τα κείμενα και τις προτάσεις τους, ζητώντας διευκρινίσεις και αλλαγές σε άλλα κείμενα αποφάσεων ή διαφωνώντας και καταψηφίζοντας προτάσεις με τις οποίες διαφωνούσαν. Πλέον όλοι είχαν καταλάβει καλά πώς παίζεται το παιχνίδι και είχαν μπει δυνατά! Τα παιδιά μας, ενίσχυαν συνεχώς το ένα το άλλο και τα κινητά μας τηλέφωνα κατακλύζονταν από νέα μηνύματα «πανικού»: «κυρία τρέξτε γρήγορα, ετοιμάζεται να μιλήσει η Λιθουανία», «κύριε ελάτε να τραβήξετε φωτογραφία τη Σλοβακία, έχει σηκωθεί και μιλάει»… Μα δεν μπορέσαμε να πιούμε ένα καφεδάκι με την ησυχία μας!!! Ο πιο ευτυχισμένος «μαραθώνιος» για τον δάσκαλο.
Α, για τη Μαγδαληνή δεν είπαμε!!! Δεν της έφταναν οι επιτροπές, την κάλεσαν για μάρτυρα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Πρωτοφανής εμπειρία!! Τρέξαμε όλοι να την καμαρώσουμε φυσικά και να τραβήξουμε φωτογραφίες και βίντεο. Όχι καλέ! Δεν αγχώθηκε καθόλου κατά την εξέταση, (με ολίγη από ανάκριση). Όλα καλά. Οι γιατροί που μας τσέκαραν όλους αμέσως μετά μας βρήκαν μια χαρά! (χα χα) Και μετά και από αυτό, γύρισε η ίδια στη επιτροπή της και μέσα σε λίγη ώρα έδινε ρεσιτάλ αγγλικών! Στο τέλος των συνεδριάσεων τα παιδιά μας μάς σύστησαν και τους πρώτους φίλους που έκαναν μέσα στις επιτροπές τους, ορισμένοι από τους οποίους φίλοι από το εξωτερικό που μπορεί να μείνουν και για πάντα. Ένα πολύ σημαντικό μέρος της αποστολής μας είχε εκτελεσθεί πλέον.
Η αυτοπεποίθηση ξεχείλιζε πλέον σε ορισμένα καθίσματα του λεωφορείου της επιστροφής. Η βραδινή βολτούλα στο κέντρο της Αθήνας θα μπορούσε να είναι ένας μικρός γύρος θριάμβου. Γέλια, πλάκες και χαρές γέμισαν τα φωτισμένα στενά του ιστορικού κέντρου από όπου περάσαμε, μέχρι να καταλήξουμε στην ειδικότητα του κυρίου Κρυωνίδη, ένα ‘must do’, που θα έλεγε και ο παππούς του από την Ανατολική Θράκη, για κάθε εκδρομή την οποία συνοδεύει: τα Escape Rooms!!! Για να μην τρομάξετε όσοι δεν ξέρετε, έχουμε ένα και στο νησί μας. Είναι θεματικά δωμάτια εμπνευσμένα από κινηματογραφικές ταινίες, λίγο αστυνομικά, λίγο θρίλερ, οκ καμιά φορά και λίγο πιο πολύ θρίλερ, όπου κλειδώνουν μια ομάδα, η οποία λύνοντας μια σειρά γρίφων, μέσα από διάφορα ίχνη και στοιχεία που υπάρχουν κρυμμένα στο δωμάτιο, προσπαθεί να βρει τη λύση στο μυστήριο και να αποδράσει από το δωμάτιο. Ωραίο; Βασικά από κοντά είναι ακόμα πιο ωραίο, αν και κάποιες τσιρίδες από μερικά επαλιωτάκια ακόμα βουίζουν στα αυτιά μας! Μεσσαριά – ΕΠΑΛ σημειώσατε 1… ναι τα γυμνασιάκια έλυσαν το γρίφο και βγήκαν από το δικό τους δωμάτιο, αλλά – να τα λέμε αυτά – είχαν και πιο εύκολο δωμάτιο!
Και κοίτα να δεις που τελικά αυτό που βλέπαμε σαν βουνό φτάνει στο τέλος του. Πότε έφτασε η τρίτη μέρα; Πότε τελειώνει κιόλας; Δεν θέλουμε να τελειώσει…. Με το «ηθικόν ακμαιότατον», λοιπόν, ξεκινήσαμε πάλι για τους χώρους των Εκπαιδευτηρίων Πλάτων. Η τρίτη μέρα περιλάμβανε τις τελικές ψηφοφορίες στις επιτροπές. Με το πέρας της συγκεκριμένης διαδικασίας, όλοι οι αντιπρόσωποι πήραν τις θέσεις τους – κατά χώρα – στο χώρο της Ολομέλειας. Εκεί πλέον έρχονται οι αποφάσεις των επιτροπών και τίθενται σε ψηφοφορία από όλες τις χώρες για να δούμε αν θα εφαρμοστούν. Οι συμμαχίες αναλαμβάνουν δράση υποστηρίζοντας τις αποφάσεις που κατέθεσαν ή επικρίνοντας τις θέσεις των αντιπάλων. Η συζήτηση βέβαια γίνεται πλέον παρουσία τριακοσίων και πλέον αντιπροσώπων. Στην φάση αυτή οι ομιλητές εναλλάσσονται στην έδρα και κατόπιν ο καθένας δέχεται ερωτήσεις από την Ολομέλεια. Λέτε να ακούγεται ψαρωτικό για τα άβγαλτα (στη διοργάνωση) επαλιωτάκια και γυμνασιάκια της Σαντορίνης; Και μεις έτσι λέγαμε, αλλά τα κουκλάκια μας μάς διέψευσαν. Και στην έδρα είχαμε παρουσία και παρεμβάσεις κάναμε!! Και αν δεν μας πιστεύετε έχουμε και τεκμήρια! Τι τον φέραμε τον επίσημο (αγαπημένο) φωτογράφο του ΕΠΑΛ εκδρομή στην Αθήνα: για να τραβάει βίντεο και φωτογραφίες φυσικά!!! Η ολομέλεια τελείωσε μέσα σε πανηγυρικό κλίμα, τα παιδιά μας αποχαιρέτισαν τους νέους φίλους τους και αντάλλαξαν στοιχεία επικοινωνίας, δίνοντας υποσχέσεις για το μέλλον. Εδώ που τα λέμε, όταν ακούς ότι κάποιος είναι από την Σαντορίνη, ε, δεν τον αφήνεις να φύγει έτσι!!
Το λεωφορείο της επιστροφής ήταν μια εικόνα βγαλμένη από παραμύθι για εμάς (τους εκπαιδευτικούς). Τα φοβισμένα παιδάκια μας που πήγαιναν στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα είχαν μεταμορφωθεί! Αφού μας μάλωναν που μιλούσαμε ελληνικά και όχι αγγλικά – επίσημη γλώσσα του συνεδρίου – άρχισαν να λένε για τα επόμενα MUN που θα πάμε και τώρα που ζήσαμε την εμπειρία και ξέρουμε θα πάμε και θα σκίσουμε! Επίσης, καταλάβαμε και σε ποια σημεία υστερούσαμε, οπότε γνωρίζουμε τι πρέπει να βελτιώσουμε για να είμαστε ακόμα πιο έτοιμοι την επόμενη φορά για να αναμετρηθούμε με τα άλλα πολύ πιο έμπειρα σχολεία. Πόσο υπέροχη εικόνα να την βλέπει και να την ακούει κανείς. Δεν θέλαμε κάτι άλλο από την πλευρά μας πραγματικά. «Άλλη μια επιτυχημένη επιχείρηση από την υπηρεσία μας»!
Το τελευταίο βράδυ όλοι θα το περίμεναν όπως προβλέπεται σε κάθε εκδρομή! Και εκεί όμως πάλι διαψεύσαμε κάθε προσδοκία. Κάτσαμε μέσα στο ξενοδοχείο. Ξενέρωτοι εμείς; Δεν καταλάβατε…. φθάνοντας στο ξενοδοχείο μας περίμενε ένα μήνυμα. Ήταν τα κορίτσια της αποστολής από την Παλαιστίνη. Μας κάλεσαν να βρεθούμε στο υπέροχο σαλονάκι στο ισόγειο και να γνωριστούμε. Δυστυχώς τα παιδιά από την Τουρκία έφυγαν αμέσως με τη λήξη του συνεδρίου και δεν είχαμε χρόνο να βρεθούμε και μαζί τους. Μη νομίζετε δηλαδή ότι ήμασταν ακατάδεκτοι. Κάναμε ένα από τα ομορφότερα ξενύχτια μας. Παίξαμε επιτραπέζια, μιλήσαμε όμορφα, γνωρίσαμε καινούργια πράγματα, γελάσαμε, τους μάθαμε τους χορούς μας και μας έμαθαν τους δικούς τους. Πόσο όμορφα ήταν τα παιδιά μας αυτό το βράδυ. Πόσο γλυκές είναι κατά βάθος οι παιδικές ψυχές όταν συναντιούνται. Εμείς οι μεγαλύτεροι θα πρέπει επιτέλους να το προσέχουμε αυτό και να μην τις δηλητηριάζουμε με τα δικά μας, προβάλλοντας πάνω τους τα προβλήματα και τις αγκυλώσεις μας.
Η επόμενη μέρα είχε μια δόση μελαγχολίας. Ετοιμάσαμε βαλίτσες και πήραμε το δρόμο για μια τελευταία βολτούλα στο κέντρο της Αθήνας. Χαλαρό καφεδάκι και περπάτημα πρωί Δευτέρας στην Ερμού για χαλάρωμα. Ναι, καλά κάνετε και γελάτε. Δεν χαλαρώσαμε με το περπάτημα, αλλά με τα ψώνια, για τα οποία επιτέλους οι συνοδοί καθηγητές βρήκαν λίγο χρόνο να πάμε!!! Κάτι ξέρουν οι ξένοι που λένε για shopping therapy! Άλλωστε με τα ίδια ρούχα θα εμφανιστούμε στο σχολείο; Πώς θα διηγηθούμε τις περιπέτειές μας στα φιλαράκια μας;
Όλα τα ωραία τελειώνουν γρήγορα, τόσο γρήγορα όσο σύντομη ήταν και η πτήση μας. Αλλά και αυτή η θέα του νησιού μας όπως πλησιάζει το αεροπλάνο για να προσγειωθεί σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα. Η πινελιά του Θεού στο απέραντο γαλάζιο. There is no place like home!
Πόσα ζήσαμε όλοι παρέα και πόσο αλλάξαμε μέσα σε τρεις μέρες!
Και πόσο δουλειά μας περιμένει για το επόμενο MUN θα προσθέταμε μερικοί ενοχλητικοί!!! Delegates!!!
Ήμουν και εγώ στο πρώτο MUN της Σαντορίνης!
Κείμενο: Νιάρχος Γιώργος
Φωτογραφίες: Κρυωνίδης Διαμαντής
Υ.Γ. Αφιερωμένο στον Άγγελο, στον Ανέστη, στην Άννα-Μαρία, στην Αντιγόνα, στην Αφροδίτη, στη Μαγδαληνή, στη Μαρία, στον Μιχάλη, στη Νικολέτα και στην Παναγιώτα.
Comments